De laatste keer

De eerste keer dat ik in dit huis kwam, de eerste keer dat ik die enorme televisies zag en mijn minikamertje. Ik had hoofdpijn. Hoe voel ik me nu? Ben ik gegroeid het afgelopen half jaar? Of ben ik precies dezelfde maar kwam ik met hoofdpijn en ga ik met rugpijn?

De eerste keer dat ik de kindjes naar school bracht was heel anders dan de laatste keer. Het is mooi hoeveel je om mensen kunt gaan geven in een half jaar tijd, mensen die je niet eens zo heel goed kent maar die er op de één of andere manier toch altijd voor je waren. Mensen die ik nooit had ontmoet als ik hier niet heen zou zijn gegaan.

Gisteren was ik met Nicolas' moeder aan het praten (ja zo noem ik haar want ik wist haar echte naam niet) en ik zei dat ik zondag naar huis ga. Die middag toen ik Fama ging ophalen van school kwam ze naar me toe en zei ze dat ze het heel erg leuk vond dat ze me had ontmoet, ze bedankte me voor de gezellige gesprekjes en ze zei dat ik altijd welkom was bij hun thuis. Toen gaf ze me een klein cadeautje en een knuffel.
Als ik niet zo veel dingen in mijn handen had gehad was ik gaan huilen.

Vandaag was dan echt de laatste dag (Gillian moest werken, vandaar dat ze me donderdag al vaarwel zei). Mijn hoofd deed alsof vanochtend anders was dan andere ochtenden maar eigenlijk was hij precies hetzelfde: De meisjes waren soms een beetje stout, soms lief.

Vanmiddag toen ik de meisjes op ging halen van school moest ik dan echt afscheid nemen van de mensen die mij in die zes maanden hebben omringd. En met mensen bedoel ik eigenlijk alle mensen. Het is gewoon een heel dorp waarvan ik afscheid moet nemen, niet alleen de meisjes en Birte. Ik vind het gek dat ik alle papa's en mama's en alle kindjes niet meer zie.

Natuurlijk waren er wel een aantal mensen waar ik wat meer mee had dan deze 'figuranten'.
De juffrouw van Lisa bijvoorbeeld, mrs. Heath. Het is een geweldig mens en ik heb haar even bedankt voor alles, ik heb gezegd dat ik het leuk vond dat ik haar heb leren kennen. Ze zou me missen, zei ze. Ik heb nog niet eerder verteld dat ze mijn naam kende, maar dat deed ze dus. Ik draaide me om en moest een beetje huilen.

Er was ook een Japans vrouwtje die een straat van ons af woonde. Ik kletste altijd met haar, ze houdt ook van fotografie. Ze heeft hele schattige kindjes die op een gegeven moment ook hallo tegen me zeiden. Ik sprak haar al aan toen ik Lisa ophaalde, ze had niet verwacht dat ik zondag al weg ging. Het was jammer dat ze zich aan het haasten was, want ik had nauwelijks doei gezegd. Gelukkig kwam ik haar weer tegen toen ik Fama op ging halen. We hebben wat gekletst, ze heeft me haar naam gegeven zodat ik haar kan zoeken op Facebook (ja de moeders van tegenwoordig hebben allemaal Facebook) en na een knuffeltje zeiden we gedag.

Ook ging ik nog even gedag zeggen tegen Pia, de mama van Santi en Catalina. Santi en Cata zijn Lisa's en Fama's beste vriendje en vriendinnetje, ik ben er twee keer met ze op bezoek geweest. Hoewel ik ondanks dat nooit met Pia gepraat zou hebben was het toch zeker de moeite waard om fatsoenlijk afscheid van haar te nemen, ze was altijd heel aardig.

Als ik afscheid nemen van mensen die ik kende van af en toe korte gesprekjes al moeilijk vind, hoe moeilijk wordt het afscheid van de meisjes en Birte dan?
Om zeven uur ongeveer vroeg Birte of Fama boven wilde komen. Ze waren een tijdje weg en op een gegeven moment kwam Lisa héél sneaky (hihi!) een wit A4-tje halen. Ik had door dat ze iets voor mij aan het doen waren.
Even later kwam Lisa me vertellen: "It's not your birthday. We're gonna eat with Jantine!" En dat laatste bleef ze herhalen toen ze weghuppelde.
Ik mailde mama al: 'mam, volgens mij ga ik iets krijgen en ik denk ook dat we uit eten gaan.'
En ja hoor, even later kwamen ze beneden: we gingen uit eten. Ik trok gauw mijn (hele) mooie nieuwe top aan en mijn allstars, want al mijn andere schoenen had ik al ingepakt.
We gingen naar Wicky Warehouse, waar we in het begin ook een keertje zijn wezen eten (op een woensdag, jaja). Lekker gegeten en het was gewoon heel gezellig en toen gaven ze me natuurlijk de cadeautjes. Ik kreeg een heel leuk kaartje, chocolaatjes en twee boeken over fotografie. Ik vond het echt superlief en baalde er een beetje van dat ik mijn cadeautjes voor de meisjes nog niet ingepakt had en het kaartje nog niet geschreven had. Maar ik ga het morgen geven.

Het was raar om alles voor de laatste keer te doen, maar aan de andere kant vind ik het helemaal prima zo. Ik heb het zo vaak gedaan dat ik het misschien niet eens zo heel erg ga missen.
Ik ga de meisjes missen, de omgeving, Londen, het accentje om me heen, de charityshops, de ponden (die zijn veel mooier dan euro's) en zelfs mijn minikamertje (ik heb het er potverdikkie toch maar zes maanden in volgehouden!).

Daar ga ik maar mee afsluiten: I did it!
Het was niet helemaal niks om het te gaan doen, ik wist bij god niet wat ik moest gaan verwachten maar het is me gelukt. De zes maanden voelen als vier weken, eerlijk waar.

Maar ik heb veel gezien, veel leuke dingen gedaan en vooral ook veel geleerd.
Dus al met al: mijn avontuur is geslaagd!

Lisa

Ik heb even geen zin in woorden. Foto's zeggen soms ook genoeg.

Wimbledon

Hallo!
Over een week en een dag ga ik naar huis.
Jeetje wat is het allemaal snel gegaan.
Ik heb nog best veel foto's die ik jullie wil laten zien maar het komt er even niet van allemaal. Mijn enkel is op dit moment dik en blauw dus ik kan niet zo veel. Een goede reden om deze blog eens goed bij te werken maar het punt is dat ik daar geen puf en geen zin in heb nu, sorry.

Wel heb ik een fantastische foto van mezelf in Wimbledon. Daar zijn Gaby en ik vorige week heen geweest. We konden niks zien van de tenniscompetitie maar ik vond het toch leuk om er geweest te zijn. Het was heel mooi daar, het voelde absoluut niet alsof we in Londen waren, zo anders was het.
Je ziet op de tweede foto de skyline van Londen. Helaas staat er een schattig huisje voor. Zelfs op een heel hoog muurtje staand was ik te klein om het de skyline te laten verpesten, helaas. (ik heb voor niks mijn leven gewaagd...)

weekend

Ik ben niet naar Londen geweest dit weekend, maar ik ben ook niet in Chelmsford gebleven.
Rara waar ben ik geweest?

Ik wilde zaterdag eigenlijk naar Londen gaan (Gaby kon niet zaterdag) maar ik realiseerde me dat ik zin had in iets nieuws, in wat avontuur. Ik besloot daarom en om het feit dat het eigenlijk wel jammer was als ik niet wat meer van Engeland had gezien dan Chelmsford en Londen de andere kant op te gaan, naar Colchester!

Zondag ben ik naar Leigh-on-Sea geweest, want de Leigh Art Trail werd deze week gehouden. Mijn cursusleidster doet er aan mee en ze vertelde me erover. Gaby woont in Southend-on-Sea, een stad ernaast, dus het was leuk om het te combineren!
We hebben jammer genoeg niet zo veel kunst gezien maar ik heb toch een leuk dagje gehad.

Over precies een maand ben ik thuis.

Maar in de tussentijd ga ik me nog zo goed mogelijk proberen te vermaken!

Ik maakte laatst een wandelingetje en ik nam mijn camera mee. Er zijn mooie foto's uitgekomen vind ik zelf. Dit heeft trouwens niet zo veel met 'au-pair in Engeland' te maken maar wel met de omgeving misschien.
Ik denk eigenlijk vooral dat ik even wat van me wil laten horen. Het valt me best wel tegen van mezelf dat ik deze blog niet beter heb bijgehouden. Ik maakte misschien gewoon niet zo veel bijzondere dingen mee. Althans, dingen die ik niet interessant genoeg vind om over te schrijven of dingen die ik niet op kán schrijven (ivm openbaarheid over de wereld natuurlijk).

foto's

Deze foto's horen eigenlijk nog bij het vorige berichtje. Vorige week Londen dus.

Er zit een heleboel tussen wat jullie vast niet interesseert maar ach ;)

Er was een goede doelen-loop in Chelmsford. Ze renden tien mijl. Het viel me op dat er veel kinderen meerenden.

Bij Bricklane.

Liverpoolstreet Station.

Ook heel interessant: leuke schoentjes bij Office.

Meneer die altijd (ja altijd) viool speelt bij de ingang van de National Portrait Gallery.

Vanuit de bus.

Straatmuzikanten die heel Oxford Circus enthousiast maakte met hun lekkere beat.

Gaby!

In de straten van Londen.

In het Mexicaanse restaurantje. Ik probeerde stiekem een foto te nemen maar dat was mislukt.

Verveling tijdens de treinreis terug naar Chelmsford: mijn kettinkjes.

berichtje!

Eindelijk krijgen jullie dan hier van mij een fatsoenlijk berichtje!

Ik ben zondag na een voor mij lange tijd (vier weken!) weer naar Londen geweest. Ik ben eerst naar Bricklane gegaan, toch wel mijn favoriete plek. Ik had om vier uur met Gaby afgesproken op Liverpoolstreet Station (ja ik kan me heel lang vermaken op Bricklane!) maar door die gekke treinen hier kon ze er pas om vijf uur zijn. Geen probleem natuurlijk, want er is altijd wel iets te doen in Londen! Ik ben naar Oxford Street gegaan om daar even lekker rond te lopen. Ik zou Gaby rond kwart over vijf zien bij de National Portrait Gallery op Trafalquar Square, want daar wilden we nog eventjes heen voordat het sloot. We waren helaas te laat om nog veel van het museum te zien, maar eigenlijk waren we toch meer aan het kletsen dan aan het kijken (ik was er ook al ooit geweest (maar niet naar de betaalde delen) maar Gaby nog niet). Ik had Gaby immers ook al een maand niet gezien! Het was wel leuk dus, dat ze nog was gekomen.

De National Portrait Gallery was dus niet zo'n succes geworden (gaan we misschien morgen weer heen?) dus we hadden besloten onder het genot van wat eten lekker bij te kletsen. Op weg naar de NPG was ik omgelopen (niet helemaal per ongeluk!) en ik ontdekte een straatje met allemaal eettentjes. Er waren een aantal Italianen, maar ook een Mexicaan. Daar gingen we heen en het was geweldig! Het eten en drinken was heel lekker, het was niet heel duur (drankjes wel maar we waren allebei ongeveer 15 pond kwijt) en het was gezellig. Wat wil je nog meer?
Tip:  LUPITA, 13-15 Villiers Street, bij metrostation Charing Cross. (klik hier voor de website van het restaurant)

hier

Ik ben er nog.
Zoals jullie in mijn vorige berichtje konden lezen: mijn laptop is kapot.
Maar mijn lieve papa en mama hebben mama's laptop opgestuurd (gisteren aangekomen) zodat ik er weer eentje heb.

Helaas wil dat nog niet zeggen dat ik nu alles kan doen wat ik wilde doen want ik heb het best druk hier. Ik ben eigenlijk de hele dag bezig voor de kindjes, vooral nu Fama ziek is. En daardoor (of ergens ander door, ik weet het niet) ben ik moe en slaap ik graag op tijd.

Dus jullie zien wel weer wanneer ik er weer ben, toedels!

waar is Jantine gebleven?

Nee ik ben niet opgegeten door het monster van Loch Ness. (zelfde eiland toch haha)
Ikzelf leef nog steeds maar mijn laptop heeft er meer moeite mee.
Daarom zijn de foto's er nóg steeds niet.
Soms komen er dingetjes in me op die ik hier wil plaatsen maar natuurlijk vergeet ik die weer.
Hier gaat alles prima, ik heb zin om weer naar Londen te gaan want daar ben ik afgelopen weekend niet geweest.

Liefs Jantine

back

Ik ben weer terug in Engeland en het gaat weer prima.
We hebben heerlijk weer hier, altijd fijn.

Nu ik deze foto plaats denk ik er aan dat jullie nog heeel veel foto's van me tegoed hebben.
Daar zijn nu ook nog analoge foto's bijgekomen.

thuis

Hoi allemaal!
Ik typ dit berichtje vanuit Wanroij, ik heb anderhalve week vakantie!
Malou was een paar dagen geweest, was super gezellig.
Ik heb eigenlijk niet echt meer te vertellen dus ik zeg doei.

misverstand

Om een misverstandje uit de wereld te helpen: nee ik maak geen overuren. Ik bedoel, ik tel geen uren en we hebben niet eens een 'aantal uren' afgesproken. Ik ben gewoon een deel van het gezin zoals een au-pair dat hoort te zijn en ik help waar nodig. Nu de kindjes vakantie hebben zijn de dagen natuurlijk wat langer en drukker (en dus ook leuker!) maar ik heb absoluut niet het gevoel dat ik te veel doe.

Ik word hier hartstikke goed behandeld en heb het gevoel dat er een goede balans is.

avonturen

Birte en Aliou gaan iedere ochtend rennen om het plaatselijke voetbalveld en vanaf gisteren gaan wij lekker mee. Heel gezellig is dat (we hebben hele avonturen), maar ook best vroeg. Dat betekent dat ik lange dagen maak. Maar wel leuke dagen, dus het is niet erg.

Wat veeel erger is: je krijgt er vieze schoenen van! (grapje, ik heb ze al schoongemaakt ;))

Sainsbury's

Vandaag lig ik eerder in mijn bedje dan de meisjes (ze zijn net tien minuten geleden naar boven gegaan, volgens mij wil Birte dat ze morgenochtend uitslapen want half tien is niet echt een goede tijd om drie- en vijfjarige kindjes naar bed te brengen). En als ik dit berichtje niet was gaan typen had ik ook eerder geslapen. Want jeetje wat ben ik moe.

Maar daar wilde ik het niet over hebben, ik wilde vertellen wat ik vandaag heb meegemaakt.
We gingen naar Sainsbury's, een supermarkt in de buurt. Niet zo bijzonder zul je denken. Nou, ik heb mijn ogen uitgekeken: Wat was hij groot! Ze verkochten ook werkelijk alles. Ik moet zeggen, het was niet de eerste keer dat ik in zo'n grote supermarkt was: Als je in het buitenland bent geweest (Frankrijk, Engeland, ?) heb je er zelf vast en zeker ook ervaring mee. Papa en mama vermeden ze altijd het liefste, en als we er dan waren werden we streng in de gaten gehouden omdat de kans op verdwalen en kwijtraken erg groot was.

Herken je dit verhaal? Zo'n winkel was het dus.
Naast nostalgische gevoelens die de winkel me gaf kreeg ik ook een enorme koopdrang. Kleren tegen bodemprijzen (oké, veel lelijke kleren, maar toch), goedkope cd's, lekker eten en nog meer lekker eten (ik moet zeggen, ik had honger. Het was ook al zeven uur toen we gingen...).

Ik heb zin om naar zo'n winkel te gaan en wat van mijn loon te spenderen (hoewel ik niet weet waaraan, ik heb natuurlijk niks nodig). Ik vind 'Tesco home' wel veelbelovend klinken, dus daar ga ik zaterdag eens een bezoekje aan brengen.

koekjes bakken

Ik ben zo enorm veel berichtjes aan het achterlaten de laatste tijd, jullie zullen je wel rot geschrokken zijn. Het ligt denk ik aan het weer, ik vind het heerlijk dat het zonnetje zo veel schijnt. De kindjes zijn ook gewoon heel erg leuk, dat maakt me ook vrolijk.

We gingen vandaag koekjes bakken!

Dit is Fama's 'cool face' als ze een rockster nadoet. Haha!

-----------------------------------------

En als kers op de taart:

hahaha!